هدف پژوهش حاضر عبارت بود از بررسي رابطه بين اضطراب و استرس اجتماعي با احساس تعلق به مدرسه نوجوانان (پسر و دختر) شهر بندرعباس. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه دانش آموزان پسر و دختر دبيرستان هاي شهر بندرعباس بودند كه در سال 94-93 مشغول به تحصيل بودند. روش برآورد حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران بود كه به همين منظور 300 دانش آموز به روش خوشه اي تصادفي چند مرحله اي به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. از پرسشنامه اضطراب و استرس (DASS) و مقياس احساس تعلق به مدرسه براون و ايوانز (2002) براي سنجش متغيرهاي پژوهش استفاده شد. از آزمون هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چند متغيري به روش همزمان براي تحليل يافته هاي پژوهش استفاه شد.
نتايج تحليل رگرسيون كلي (بدون تفكيك جنسيت) نشان داد كه متغير استرس اجتماعي با مقدار بتاي 29/0- و متغير اضطراب با مقدار بتاي 39/0- در سطح آلفاي 01/0 پيش بيني كننده معني داري براي احساس تعلق به مدرسه بودند.
نتايج تحليل رگرسيون در گروه پسران نشان داد كه متغير استرس اجتماعي با مقدار بتاي 27/0- و متغير اضطراب با مقدار بتاي 47/0- در سطح آلفاي 01/0 پيش بيني كننده معني داري براي احساس تعلق به مدرسه بودند.
نتايج تحليل رگرسيون در گروه دختران نشان داد كه متغير استرس اجتماعي با مقدار بتاي 25/0- و متغير اضطراب با مقدار بتاي 51/0 در سطح آلفاي 01/0 پيش بيني كننده معني داري براي احساس تعلق به مدرسه بودند.
در مجموع يافتههاي اين پژوهش نشان داد كه دو متغير استرس اجتماعي و اضطراب پيش بيني كننده معني داري براي متغير احساس تعلق به مدرسه در ميان نوجوانان محسوب ميشوند.
كليدواژه ها: احساس تعلق به مدرسه، اضطراب، استرس اجتماعي و نوجوانان.