بررسي محيط كشت كروم آگار اصلاح شده
تكه هايي از متن به عنوان نمونه :
چكيده
مقدمه: اعضاي جنس مالاسزيا مخمرهاي چربي دوست هستند كه فلور طبيعي پوست انسان و حيوانات خونگرم بوده و با تعدادي بيماري هاي پوست مرتبط مي باشند. اين ارگانيسم در شرايط خاصي مسبب بيماري پيتريازيس ورسيكالر و درماتيت سبوروئيك مي باشد. گونه هاي مالاسزيا را مي توان از طريق خصوصيات مرفولوژيك و بيوشيميايي شناسايي كرد ولي اين روش هاي فنوتيپي معمولا زمانبر و فاقد قدرت تمايز كافي است، لذا روش هاي مولكولي شناسايي سريعتر و صحيح تري را فراهم مي كنند هدف از اين مطالعه جداسازي و تشخيص گونه هاي مالاسزيا با بهره گرفتن از محيط كشت كروم آگار اصلاح شده و تاييد آن به روش PCR در شهر اهواز مي باشد.
روش كار:استخراج DNA روي ۹ مخمر مالاسزياي رشد يافته روي محيط كشت كروم آگار اصلاح شده انجام شد سپس آزمايش PCR با پرايمرهاي (Forward) 18SF1 و (Reverse) 58SR بر روي ۹ DNA مالاسزيايي جدا شده انجام گرديده و قطعه ي هدف (ناحيه ITS1rDNA) براي كليه ي ايزوله ها قطعات متفاوتي به اندازه ي ۲۸۰ تا ۴۰۰ جفت باز تقويت شد.
نتايج: از ۳۰ نمونه كشت داده شده در محيط كشت كروم آگار اصلاح شده ۲۹ مورد كشت مثبت و ۱ مورد كشت منفي شدند. از ۹ نمونه شوره سر بيماران پتريازيس ورسيكالر ۸ مورد باند داده و يك مورد باند تشكيل ندادند همچنين ۲ نمونه مالاسزيا گلوبوزا و مالاسزيا رستريكتا از ۹ نمونه تاييد شده بدست آمد.
نتيجه گيري: شايعترين گونه ي جدا شده از نمونه هاي گونه سر مالاسزيا گلوبوزا و مالاسزيا رستريكتا بود. گونه هاي مالاسزيا روي محيط كشت كروم آگار اصلاح شده سريعتر و بهتر از محيط كشت ديكسون آگار و ليمينگ نوتمن آگار رشد كردندو توصيه مي شود از اين محيط كشت براي شناسايي در آزمايشگاههاي بيشتري مورد استفاده قرار گيرد.
واژگان كليدي: شناسايي، محيط كشت كروم آگار اصلاح شده، PCR، ITSrDNA، مالاسزيا، پيتريازيس ورسيكالر
مقدمه
شايع ترين بيماري هاي عفوني در انسان عفونتهاي قارچي سطحي و جلدي هستند كه توسط قارچ هايي نظير درماتوفيتها، بعضي از قارچ هاي فرصت طلب، كانديدا، مالاسزيا، آسپرژيلوس، ترايكوسپورون ايجاد مي شوند(۳۵)
ضايعات عفونتهاي قارچي سطحي محدود به خارجي ترين طبقه شاخي پوست و يا قسمتهايي از ساقه مو كه در خارج از پوست بدن قرار دارند مي شوند. عفونت هيچگاه به طبقات عميق تر ايپدرم و فوليكول مو نفوذ نمي كند(۲) و سيستم ايمني به حضور قارچ پاسخ نمي دهد (۳۵) و در اكثر موارد بيماري به صورت مزمن مشاهده مي شود (۱۲).
فوليكوليت مالاسزيايي
فوليكوليت فرم شديد بيماري پيتريازيس ورسيكالر مي باشد كه به صورت پاپولي هاي فوليكولار و ملتهب يا پوستول دار به اندازه ۴-۲ ميلي متر بر روي پشت، بازوها، گردن و ندرتا صورت كه اغلب با خارش همراه است ، مشاهده مي شود (۲). اين بيماري در آب و هواي گرمسيري بيشتر شيوع دارد (۷). فاكتورهايي نظير ديابت، سندروم كوشينگ، نقص كليه، پيوند كليه و ديگر اعضاء بدن ، آنتي بيوتيك هاي وسيع الطيف و استروئيد درماني در بيماري نقش به سزايي دارند(۲).
التهاب كيسه و مجراي اشكي
در اين بيماري گونه هاي مالاسزيا در كيسه اشكي كلنيزه شده و سبب بزرگ شدن و التهاب آن مي گردد. در بعضي موارد انسداد گسترش يافته و سبب التهاب و تداخل با عمل ريزش طبيعي اشك مي شود(۲و۳).
درماتيت سبوروئيك
درماتيت سبوره كه شايع ترين نشانه كلينيكي آن توليد شوره سر است بيماري مزمن، عود كننده ، خارش دار، و پوسته ريزي دهنده پوست مي باشد. علائم بيماري به صورت ضايعات شوره زاري در سر ، صورت ، عانه و ساير قسمت هاي بدن تظاهر مي كند(۲و۷). مالاسزيافور فرو (پي تي روسپوروم اووال) عامل درماتيت سبوروئيك است (۲). شيوع اين بيماري در مردان بيشتر از زنان است و در بيماراني كه داراي نقص ايمني هستند شيوع بالايي دارد(۷). فاكتورهاي زمينه اي مناسب براي بيماري عبارتند از : اختلالات غدد داخلي بدن و ترشح غدد چربي به ميزان زياد.
درماتيت آتوپيك
نوعي بيماري پوستي التهابي، عود كننده و مزمن است كه بوسيله زخم هاي پوستي اگزمائي و خارش دار مشخص مي شوند. گزارشات متعددي مبني بر نقش گونه هاي مالاسزيا در تشديد ضايعات درماتيت آتوپيك وجود دارد (۲۷و۵۹).
پيتريازيس ورسيكالر
پيتريازيس ورسيكالر عفونت قارچي سطحي ، مزمن و آرام لايه شاخي پوست است كه با ايجاد ضايعات ماكولر پوسته دار صاف يا كمي برجسته مشخص مي شود (۱۳و۵۹و۷۸). ضايعات به رنگهاي مختلف سفيد، صورتي ، زرد ، قهوه اي روشن يا قهوه اي تيره ديده مي شوند(۲۷) و در نقاطي از بدن بيشترند كه غني از غدد سباسه باشد(۹۳). ضايعات به شكل لكه هاي سطحي نامنظم يا گرد، جدا از هم يا به هم پيوسته اند. اندازه ضايعات در ابتدا ريز و چندتايي هستند و به سرعت بزرگ مي شوند(۳۷) كه شبيه نقشه جغرافيا ديده مي شوند (۲۴). ضايعات بيماري به صورت ماكول هاي هيپوپيگمانته[۱] و هيپرپيگمانته۲ مي باشند.
رنگ ضايعات در افراد با پوست تيره (سيا پوستان) معمولاً روشن و در سفيد پوستان زرد تا قهوه اي مي باشد (تصوير شماره ۱).
در اشكال مزمن بيماري نواحي هيپوپيگمنت (ضايعات جوان) و هيپرپيگمنت (ضايعات مسن) با هم ديده مي شوند(۲). محل ضايعات به طور شايع روي بالا تنه، سينه، پشت، شانه ها و زير بغل است و به نواحي ديگر مثل گردن، صورت و بازوها پخش ميشود (۲۷).
شروع پيتريازيس و رسيكالر آهسته و بدون علامت خاص است دوره كمون بيماري بين يك الي دو ماه است و در بعضي افراد، خارش مختصري نيز وجود دارد به خصوص زماني كه اين افراد عرق مي كنند(۴۷). در نواحي گرم و نيمه گرم درگيري صورت شايع است ولي در آب و هواي معتدل شايع نيست. در يك بررسي درگيري نواحي غير شايع مثل پلك چشم وپنيس گزارش شده است. گاهي نيز درگيري كشاله ران نيز گزارش شده كه در اين مورد تمايز آن ازاريتراسما خيلي مشكل است اما در موارد استثنا، عفونت همزمان پيتريازيس و رسيكالرواريتراسما در كشاله ران گزارش شده است (۲۷). بيماري پيتريازيس ورسيكالر انتشار جهاني داشته ولي در مناطق گرمسيري ، مرطوب و معتدل به ويژه در فصول تابستان و پاييز شايعتر است. به طول كلي شيوع جهاني بيماري ۸-۲% و در نواحي سرد به كمتر از ۱/۱% است (۲و۲۸و۴۸). تينه آورسيكالر در ايران در مناطق گرم و مرطوب جنوبي (بندرعباس، بوشهر، كازرون، آبادان و اهواز)، سواحل درياي مازندران (دشت گرگان، رامسر،بابل رشت) و نواحي جنوب درياچه اروميه شيوع فراوان داشته و در فلات مركزي ، تهران، اصفهان و مشهد نيز ديده مي شود (۲و۹). اين بيماري در مكزيك، آمريكاي جنوبي، هند، قسمتهايي از آفريقا،كوبا، فيجي و اطراف درياي مديترانه موارد بالاي ۵۰% گزارش شده است. ظاهر ميكروسكوپي ارگانيسم در مناطق گرم با مناطق معتدل متفاوت است. بيماري در هر دو نژاد سياه و سفيد ديده مي شود و با اينكه تغييرات رنگ پوست در سياهپوستان بيشتر است اما شيوع بيماري در هر دو نژاد يكسان است(۵۳). انتقال بيماري در سفيد پوستان شايعتر از سياهپوستان است(۴). بيماري در مردان بيشتر از زنان است كه علت آن را بالا بودن ميزان دهيدرو تستسترون در پوست پسران نوجوان مي دانند كه منجر به افزايش ترشح بيشتر سبوم در اين سن مي شود. محققين ديگر گزارش داده اند كه شيوع بيماري در زنان بيشتر بوده و دليل آن را به توجه زيادي كه زنان به زيباي و بهداشت پوست دارند، نسبت داده اند(۷۱). تينه آورسيكالر در سنين نوجواني و ميانسالي كه غدد سباسه بيشترين فعاليت خود را دارند رايج است، با اينجال در افراد مسن و بچه ها نيز گزارش شده است(۵۳). در بعضي از شرايط آب و هوايي (گرمسيري) فرم شديد بيماري در نوزادان ايجاد مي شود كه به نام پيتريازيس ورسيكالر آلبا ويا آكروميا پارازيتيكا ناميده مي شود (۵). در آمريكا در سنين ۲۴-۱۵ سال رايج است. در حالي كه در ايران در سنين ۴۰-۲۰ سال ديده مي شود (۷۱)